Sevgili dostum.
Geçen haftaki yazımdan dolayı, değer verdiğim bir dostum, zaten kaybetmişiz, kimi kazanacaksın diye, sitem etti. Geçen haftaki yazımı okuduysanız, ne demek istediğimi daha iyi anlarsınız, belki de anladınız, bu milletin feraseti yüksektir. Anadolu insanı, yüzlerce kavimler topluluğudur. Bizi bir millet yapan İslam’dır. Atalarımız “çıkmayan canda ümit vardır” derler. Şu an yaşıyor muyuz, yaşıyoruz, buna yaşamak dersen diyeceksin değil mi, deme, sen benim, bende senin, İslam’a göre noksanlarımızı, konuşup tamamlayalım, biraz sen konuş, birazda ben, ne sen benim sözümü kes, nede ben senin. Belki benim bilmediklerim sende, senin bilmediklerinde bendedir, dedim. Sen bir konuyu araştır, bende başka konuyu, böylece iki konuyu öğrenmiş ve konuşmuş oluruz. Yanımıza bir kişi daha katılırsa, her hafta üç konu öğreniriz, dört kişi olursak, bir ayı tamamlarız. Bir yılda elli iki hafta var, biz yirmi beşini tamamlasak, yüz konu olur, bir yılda bile birbirimize yardımcı olmuş, farkında bile olmadan, iyi bir seviyeye gelmiş oluruz. Ecdat yazmış, dünya kadar, bizi adam edecek eser var. Bu günlerde bu eserlere ulaşmak daha kolay. Hazinenin üstünde oturup aç kalanlardan olmak istemiyorum. Can çıkmadan, canımız çıkarsa cennette yalnız kalırız, ümitvar olalım yola koyulalım, yalnız kalmayalım dedim. Doğru söylüyorsun, der demez şimdi oldu, haydi doğruları arayalım.
Ben ümitsiz yaşamak ve yaşlanmak istemiyorum. Ben bana düşeni yapmak istiyorum ve bunda samimiyim, dedim. Kazanamasam da bana düşeni yapmaktan vazgeçmeyeceğim, ne kaybederim, doğru dedi, ama diyecekti dedirtmedim, bize düşeni yapalım. Bize düşen inan ki samimiyet, gerisi Allah’a ait. İyi insanlar daha çok, bunu iyi olduğun zaman değil, iyileri bulduğun zaman, daha iyi anlıyorsun. İyiler kaldı ı dedi, ben bu soruyu bekliyordum, aramadan bu sorunun cevabı olur mu, arayalım. Belki kötülerin içine, yanlışlıkla karışan bile olmuştur. Ben bu yolu gençlerde denedim. Anlatmamı ister misin vaktin var mı dedim. Zevkle dedi. Başka bir gün, benim sana anlattığım kadar, sendende bir anı dinlemek isterim, hak geçmesin dedim, gülüştük. Bak üstadım, bu kardeşin, İslam’a gönül verdi, Allah’ta zaman verdi, imkan verdi. Hepsini gençlere harcadım. Verirse o beni biliyor yine harcarım, gencin ihtiyacı varsa borç alır yine harcarım. O borcu da gece gündüz çalışır, yetmezse eşyamı satar yine öderim. Ödeyemediğim zaman bil ki satacak bir şeyim kalmamıştır. Deli miyim velimi daha belli değil, O tarafta belli olacak. Gençlerin bol olduğu yerlere gittim, onlara karıştım, yüzlerce genç tanıdım. İçlerinden gözüme kestirdiklerimi, kalbime ve beynime yazdım. Bana yakın olan, her gence bir kitap verdim, özet istedim. Evime getirdim soframı paylaştım, bilgimi paylaştım, bilgilerini paylaştım. Çok keyif aldım. Hayatta hatalarım yanlışlarım olmuştur ama bilerek karıncaya bile kıyamam. Bazen düz yolda giderken tekerim patlamış, birilerine zararım dokunmuş olabilir, bunu bile kader deyip sineme çekmiş, tedavisi için elimden geleni, yapmış yapmaya da devam ediyorum. Yetmiş yaşıma yaklaştığım şu günlerde, bu gençler, gözümün önünden şerit gibi geçiyor. Her birine yetmiş yıl daha ömür harcasam of bile demem. Bu gençlerin içinde, kimler olacak diye aklımın ucuna bile getirmedim. Bu gençler beni iyi tanır, çünkü bu gençler beni fersah fersah, geride bıraktılar. Bu gençlerin sayesinde Rabbime elim boş gitmiyorum. Biraz olsun ümidim var. Ne para biriktirmeyi nede makam sahibi olmayı hiç düşünmedim. Benim için en büyük makam, Rabbimin rızası ve o gençlerin, kalbidir. Bu gençlerin içinde, Kürt, Türk, Çerkes, dadaş, gardaş her biri var. Hatta alevi, roman var. Bizi bir arada tutan sevdiren, içinde menfaat olmayan İslam var. Her gence, aynı gözle baktım. İlk imtihanımı Sivas’ta verdim. Gençlerden hiç ama hiç ayrılmadım. Toptancı dükkanında çırakken, akşam orta okuluna başladım, değerli bir hocamız sayesinde Millî Türk Talebe Birliğine gitmeye başladım. Yuvarlak büyük bir masamız vardı, ortaya bir konu atar onu müzakere ederdik. Sonra akşam ticaret lisesine devam ettim. M.T.T.B. okul başkanlığımı gayret ve samimiyetle yerine getirdim. Birçok arkadaşımın İslami değerleri yaşamasına vesile oldum. Bazen de akıncılar derneğinde tefsir okuyordum. Bu ruh ve şuurla mahallemdeki çocuklara kitap dağıtıyor, onları camiye alıştırıyordum. Bu yüzden cemaatten çok genç ve çocuk olurdu bizim camide. Sağ sol olayları yüzünden, ancak açık öğretim fakültesi açılınca oraya kayıt oldum. Ticaret hayatımda, seksen darbesinde bile gençleri hiç bırakmadım. Volkanspor’da hocalık yaptım, gençlere ahlaki bir hayat sundum. Sivas Cumhuriyet Üniversitesi’nde okuyan öğrencilere, yurt ev gibi kalacak yerler temin ettim. Öğrencilere ağabeylik yaptım. Büyük bir kaza sonucu iş hayatımı değiştirmek istedim. Bu yüzden önce Sakarya sonra kendimi Yalova’da buldum. Hak yol vakfında yine gençleri buldum. Birkaç yıl sonra Milli Gençlik Vakfı Yalova şubesini kurduk. Sabri kardeşimiz başkan bense, spor işleri başkanlığını aldım. Okul okul gezerek gençleri vakfa taşıdım. Doksan beş yılında vakıf başkanı oldum. Eğitim ve spor sayesinde, yüzlerce gencin vakfa gelmesini sağladım. Yirmi sekiz Şubat’ta hayat yeniden değişti. Ardından deprem oldu. Gençlerden uzak kalamazdım. Ben spora yöneldim, önce İdman ocağı, sonra Yeşilova, Doğuş ve kısa bir süre Esnafspor’da hocalık yaptım. Top kafalı asla olmadım, önce ahlak ve maneviyat düsturuyla hareket ettim. Bunların hepsini desinler diye değil, bir gencin yüreğine dokunurum diye yaptım. Bu çalışmalarımın mücadelesinde hiçbir ücret almadım. Kazancımdan harcadım. Bütün hayatımı gençliğe adadım ve hala adamak için fırsat kolluyorum. Bir tane kötü gence rastlamadım, hata yapan gence rastladım. En çok onu sevdim ve onu da kazandım. Çünkü ben, geçen hafta dediğim gibi, kaybetmek istemiyorum. Ya sen?
