Merhaba sevgili okuyucum, bu hafta köşemde 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar günü ile ilgili duygularım olacak. Önemi ile ilgili yazmak istemiyorum. Zira 8 Mart 1857 yılında New York’ta binlerce dokuma işçisi kadınların insani mesai süreleri, eşit işe eşit ücret, sendikal hakları talebiyle başlattıkları mücadelede güvenlik güçlerinin müdahalesinin ardından çıkartılan yangında 129 kadın hayatını kaybettiği olaya ithafen her 8 Mart’ta bu elim olay anılıyorken biz, kocam bana hediye almadı diye depresyona giriyorsak ben ne yazayım ki…
Neyse efendim biz bu olayı da yanlış anlayıp hediye bekleyip duralım ama ben istatistiklerden bahsetmek istiyorum. Geçtiğimiz yıl 394 kadın cinayeti ve 259 şüpheli ölüm gerçekleşmiş. Ve bu cinayetlerin çoğu insanların yıllarca aynı evi paylaştığı ve çocuklarının babaları yani eş cinayetleri geri kalan sıralamada evlenme hayali ile tanışılan sevgililer tarafından işlenmiş. Dünya sıralamasında Kolombiya’dan sonra ikinciliğe yükselen şiddet, cinayet ve tecavüz oranlarımız ile korkutucu bir tablo ile karşı karşıyayız.
Tecavüz istatistiklerinde ise yaş aralığı daha korkunç aslında; 2 aylık bebekten 97 yaşında ki ninelere uzanan bir sıralama yani hiçbir kadın güvende değil!
İslam öncesi kız çocuklarını diri diri gömen toplumlar, Kur’ân-ı Kerîm’de gerek yaratılış gerekse hak ve sorumluluklar yönünden erkeklerle eşit konumda olan bir kadın portresi çizilmektedir. Kadın Allah’ın kulu olması bakımından erkekle eşit seviyededir; dinî hak ve sorumlulukları da aynı düzeydedir (Âl-i İmrân 3/195; et-Tevbe 9/71).
Türk toplumunda kadının saygın bir yeri vardır. Orta Asya’da kurulan ilk Türk devletlerinde kadın ve erkek eşit haklara sahipti. Devlet yönetiminde, hakanların yanında hatun adı verilen eşleri de söz sahibiydi. Kadınlar ata binip ok atar, top oynar, güreş gibi ağır sporlar yapar ve savaşlara katılırlardı.
Hal böyleyken;
Şiddet ve tecavüzdeki artışla beraber direnen ve çalışma hayatında güçlü kalmaya çalışan kadınlarımızın da mobinge, ruhsal – fiziksel ve maalesef kariyer şiddete maruz kaldığı bir gerçek maalesef.
Doğurduğumuz, doyurduğumuz erkekler tarafından zorbalığa maruz kalmak bir kadın için çok ama çok acı bir tecrübe maalesef.
Yetiştirdiğimiz ya da başka bir kadın tarafından yetiştirilen her erkeğin başka bir kadına şiddet uygulayabileceğini düşünmek insanı kahrediyor.
Yetiştirme tarzı, eğitim gibi faktörlerin etkisinin azaldığı bir toplumda yaşıyoruz. Ölmek artık ülkemizin bir gerçeği olarak lanse edilirken biz bu kaderi kendimize, tanıdığımız ya da tanımadığımız hiç bir kadının kaderi olarak görmek istemiyoruz.
Eskiden 3. sayfa haberi olan ama artık her akşam yemek sofralarında otururken boğazımızı düğümleyen bu olayların acile son bulması için önlemlerin ve yaptırımların artırılması gerekiyor maalesef.
Ve yine sevgili okuyucum; hep diyorum ya sevelim, sayalım ve kendimizden başka tüm canlıların yaşama hakkına saygı duyalım.
Dünyanın sevgiye ihtiyacı var. Hem de çok sevgiye…
Her şeyi değil ama sevgiyi abartın…
Umarım ki, seneye güzel haberlerle anabildiğim bir ‘Kadınlar günü’ yazısı yazabilirim.
Bu hafta yazımı; Neşet Ertaş’ın ”Analar insandır biz insan oğlu” sözüyle bitiriyorum.
Sevgi ve saygılarımla…
