Sevgili okuyucum; bu hafta yine buluştuk. Felaket senaryolarım, komplo teorilerim ve git gel ruh hallerime rağmen beni bırakmadınız. Benim için ne mutluluk.
Sanatsal paylaşımlar ve kültür haberleriyle dolu dolu gelmek istesem de her hafta kafam gidik yazmamın sebebi ben değil toplumca yaşadıklarımız ve yansımaları oluyor maalesef.
Ama her şeye rağmen sanattan bahsetmek istiyorum tabi ki, sanattan ve kültürden. Ruhumuzu sakinleştirmesini umarak. Hatta yüzyıllar boyu her felakette ve her kötü olayda yaşanan kaoslardan kaçmak için sığınılan sanat kucağından bahsedeceğim. Almanya’nın işgali sırasında Polonyalı piyanist Wladyslaw Szpilman’ın her şeye rağmen piyano çalması, Titanik batarken orkestranın hala çalıyor olması aslında hep bu yüzdendir. Sanatçı kişiliklerin hassas kalplerinin yansımasıdır belki de…
Mesela; şehrimize açılan şirin mi şirin Çocuk Kitapevi YUKİ harika bir başlangıç yaptı. Çocuk roman yazarı Hafize Çınar Güner hanımefendiyi, “Atatürk da bir zamanlar bizim gibi çocuktu” sohbeti ve Atatürk gibi isimli romanının imzası ile okuyucuları ile buluşturdu. İlimizde tiyatrolar, konserler ve festivaller yapıldı ama hiç birine değinmeyeceğim. Ufak tefek aksaklıklar olacak oluyor ama önemli olan üretmekten, sanattan vazgeçmeyişimiz olmalı.
Sanata ve sanatçıya her zamana saygı duyup sevmişimdir. Bazen yazıya, bazen dokuma kumaşa, halıya, boyayarak tablolara derdini anlatan ve kendini ifade eden insan nasıl kötü insan olabilir. Şiir yazan, şiir okuyan ve sahne sanatları ile uğraşan herkesin önünde de saygıyla eğiliyorum. Keza tiyatro ve sinema gibi uzun yazım, ezber ve role girme süreçleri olan izleyiciye bir hikâye anlatırken çıkarım bırakma çabası ile üretilen görsel şölenleri hem meşakkatli hem de çok kıymetlidir.
Çocukluğumdan itibaren sanatı ve sanatın her dalını izlemekten keyif alıyorum. Tek kanallı zamanlarda Pazar günleri opera ve klasik müzik konserleri olurdu ve ben saatlerce hayranlıkla onları izlerdim. Dans, folklor gibi kültürümüzü ayrılmaz parçalarına da ayrı bir parantez açmak istiyorum zira hayranlık ve takip alanıma giriyor. Anadolu’nun ilk zamanlarından beri küslükleri bile bitiren folklor her yörenin hatta her şehrin ayrı görsel şölenlerinden oluşur. Velhasıl, sanatın her dalı, kimin icra ettiğini değil neler hissettirdiği ve verdiği mesajı yüceltmeliyiz. Sanat evrenseldir ve sanat halk içindir.
Başkumandanımız Mustafa Kemal Atatürk’ün de dediği gibi, “Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir.” Sanatla ilgilenen zekasını zarafet ile yoğuran ve yeteneği doğrultusunda insanlara bir şeyler anlatan o asil eller ve yürekler ülkemizin gök kuşağıdır.
Sanatı ve sanatçıyı yücelten, üretmesi için zemin hazırlayan, ürettiklerini sergileme imkanı sağlayan, yer temin eden sosyal belediyecilik anlayışı ile hareket eden şehirlerde yaşayanlar çok şanslı bizim şehrimizde var mı evet mekan var ama sanatçıya ilgi var mı şüpheli …
Sanatçı eğer popüler ise ilgileniliyor olması bence çok acı yani popüler kültürün kölesi olan ve sadece medyatik insanların yüceltilmesi sanat değildir. Sanatçıya saygı hiç değildir.
Şehrimizdeki yetenekli ve sanatın her dalı ile uğraşan insanların kaçı onore edilip ziyaret ediliyor ve destekleniyor şüpheli…
Konuyu eleştiriye çevirmeyeceğim zira eleştiride bir sanat kolunun eseridir. Ülkemizin en acımasız huyu bence vefayı hak edene vermeyişimizde sanatçı diye alkışlanan ve pohpohlanan insanları gördükçe insan çıldırıyor. Ölünce hatırlanmak ve kıymeti anlaşılmak sanatçıya ne fayda…
Sevgili okuyucum; siz sanatın hangi dalı olursa olsun saygı duyun önemseyin ve izleyin. İzlediğiniz her güzelliği takdir edin. Emeğin her zaman takdir edilmesi gerektiğini hatırlayın lütfen.
Sevgi ve saygıyla, sanatla kalın.
Haftaya görüşmek üzere..
