İnsanoğlu nasıl da nankör, zavallı ve aciz değil mi? Aynı zamanda ilgiye ve sevgiye aç…
Makam zırhına, mevki ışıltısına hayran.
Emeksiz ve ter akıtmadan kazanılan her şeyin müptelası olan bizler artık üretimden değil tüketimden başka hiçbir şey yapmıyor.
Elimize verilen, kalbimize bahşedilen ve yeteneklerle taçlandırılan bizleri böyle gördükçe çok üzülüyorum. Çocuklarımıza da bunu öğretiyoruz. Okumana gerek yok, öğrenmene gerek yok.
Kitap yazıyorsun okuyanın yok diyorlar. Şiir yazıyorsun kafiyen yok diyorlar. Futbola ömürlerini verenler bir hatada ayağına top değmemiş insanlar tarafından ağır eleştirilere maruz kalıyorlar. Üreten herkesi demoralize etmek için hazır bekleyenlerin sayısı o kadar fazla ki…
O yüzden vaz geçiyorlar, vazgeçiyoruz. Savaşmayı bilmiyoruz, çünkü sanatla uğraşan herkesin kalbi fazlasıyla hassas ve naif oluyor.
Gerçek sanatçıların sessiz sedasız beklediği ve değer görmediği dönemlerdeyiz. Hani internetten kelime araklayarak büyük puntolarla kitap çıkarak yazarcıkların imza kuruklarının daha uzun olduğu dönemler bunlar…
Popüler kültürün dayattığı ve sosyal medyanın şişirdiği balonların peşinden koşan ve kral çıplak diyemeyen sosyal medya hakimlerinden bahsediyorum.
Para ile abartılı reklamların döndüğü bir camianın batağında çırpınıyoruz. Usta tiyatrocuların sahne alamadığı ama tik tokta garip hareket yaptığı için kendine garip gureba bir kitle oluşturan ve bu yüzden rol teklifi alan oyuncuların (?) olduğu bir simülasyon içindeyiz.
Sanat sanat için olmalıydı. Sanatçı kıymetli ve değer gören olmalıydı ama heyhat ki o dönemler o çağlar çok geride kaldılar.
Eski şarkılar, sanatçılar, kitaplar ve tüm eserlerin o lezzetini özlüyorum. Kitap kokusunu alarak okuduğum romanları özlüyorum.
Eskiden yazmanın zorluğu kadar basım ve dağıtımın zorlu olduğu yıllarda çıkan romanların lezzeti artık yok.
Kaset zamanlarında meşhur olan sanatçıların hikayelerini biliyoruz. Hepsi acı, emek ve bedel dolu ve artık yeni şarkılarda o hissiyat yok.
Ressam, heykeltraş konusunu ne zaman düşünsem oturup hüngür hüngür ağlamak istiyorum . Roma dönemi heykellerine bakarken hatta mağaralara çizilen resimlere baktıkça kahroluyorum. Her şehrin meydanına yapılan o ilin meşhur olan ürünü ile ilgili heykeller aklıma geliyor çıldırıyorum.
Gerçek ressamlar adına, heykeltraşlar adına, tüm eli hamur tutan, kalem tutan, boya tutan her sanatçı adına yani kısaca emek verenlerin emek hırsızlığına yenildiği her sanat dalı için
Ve bunlara gönül veren herkes için çok üzülüyorum.
Ve sevgili okuyucum; bu hafta sizden ricam bu olacak gerçek sanatı, gerçek sanatçıyı ve gerçek bir eseri dinleyin -okuyun-izleyin.
Sanatsever olun, sanatı sevin, sanatçıyı sevin…
Kısaca; ruhunuzu besleyin, hafızanızı ve beyninizi besleyin, zenginleştirin.
İşte o eski sanata dalmışken sevin, sevilin.
Ama eski zamanlardaki gibi sevin, sanat gibi zarafetle hatta aynı nezaket dolu bir tutkuyla…
Sevgi bir sanattır.
Bu sanatı abartın…
Haftaya kadar sanatla kalın…
Bu hafta sanatla kafayı bozan beni de okuyun ve anlayın…
Sevmek için acele etmeyin.
Saygılarımla efendim.
İyi haftalar…
