Merhaba sevgili dostlarım..
Yeni hafta, yeni umutlar, yeni müjdeler diye konuşamayalı çok uzun haftalar oldu. Artık yalan bile söyleyemiyoruz. Çevremizde, dünyamızda ve canım ülkemizde olanlara akıl sır erdiremiyoruz.
Ekonomi kötü diye üzülüyoruz bir bakıyoruz ki yabancı pop star biletleri fahiş fiyattan satışa sunulmuş ve ilk günden tükenmiş. Arabayı değişelim diyoruz, kumbaramızı kırıyoruz bozukluktan başka para yok ama lüks araç alım satımında dünyanın ilk sıralarındayız. Her şeyimiz yalan ve sahtekarlık...
Süt alıyorsun süt değil, et alıyorsun ne eti belli değil derken bir bakıyorsun sosyal medyada lüks yaşamlar herkes aşçı herkes temizlik hastası. Hazır yemek alıp evde kendi yapmış gibi video ve fotoğraf çekip yayınlayanları gördüm ben...
Şimdi düşünüyorum da dünyayı robotlar işgal edecek dedikleri robotlar kalpleri taşlaşan insanlar mı yoksa…
Her hafta değil artık günde birkaç acı şiddet ve cinnet haberi almamız normal mi?
Gücü kime yeterse zalimce, vahşice ve akıl almaz işkenceler yapabilen canilerle aynı ortamda yaşadığımızı düşündükçe sizde korkuyor musunuz?
Bu vahşi insanlar her şeye düşman insana, hayvana, doğaya hatta bizi biz yapan her şeye bunun artmasını normal buluyor musunuz?
Sahteyiz, sahtekarız ve artık vasıfsızız! Eve usta çağırıyorsun usta değil, arızalı eşyanı götürüyorsun arızasını anlayan yok! Ustalık yok.
Eşyayı oraya bırakıyor eve dönüyorsun gidiyorsun ki orijinal parçan yerinde yok!
Usta yok, çırak yok, üretim yok, üretici yok habire tüketim var hatta tüketim çılgınlığı yok bunu adı da bu kadar basit değil; çılgınlık değil delilik, zır delilik var.
Sosyal medyadaki evleri bir tek ben mi anormal buluyorum. Yüzlerce çeşit fincanlar tabak takımları lüks eşyalar ve gören herkesin benimde olmalı dediği için saçma eşyalara verilen onca paralar…
Sahi ne oldu o airfryerler robot süpürgelere konulan isimlere ?
Sizce bunlar normal insani davranışlar mı?
Nöbetlerde izlemiyorum ki; ben eski kafalı ev hanımı, eş, memur ve vatandaşım ama anneler değişmiş, ebeveynlik değişmiş, kadınlık değişmiş, çocuklar roller değişmiş. Ben ailem gibi olmayacağım denilerek yetiştirilen çocukların okulda akran zorbalığı, öğretmene yapılan saygısızlıklarını normal bulan işte o aileler bence robotlaşmış, taşlaşmış kalplerle donatılmışlar.
Benim eskiye özlem günlerim saatlerim geldi galiba ama gerçekten de öyle yırtılana kadar giyinilen kıyafetler, marka bilmeden büyüyen nesillerdik. Çıplaklık, sadece ünlü sanatçılara serbesti. Dergide ve televizyonda görülen şeylerdi. Kemal Sunal’ın filmlerinde izlerdik süte su karıştıranları, dolandırıcıları ama halkın kahramanları her zaman onları yola getirirdi. Şimdi mahalle bakkalına, komşuna hatta akrabalarına bile güvenmiyor güvenemiyorsun.
Yani kısaca can güvenliğiniz yok, -insana güveniniz yok dereken aklımızı delirmek üzere olduğumuz bir hayat içinde savrulup duruyoruz.
Dayanabilirsen dayan Ayla Koca diyorum ve bu haftaki gergin mevzularımı kapatıyorum…
Sizi Allah’a emanet ediyor saygı ve sevgilerini sunuyorum. Haftaya az da olsa umut dolu bir konu ile ilgili köşe yazmak için dua ediyorum.
Haftaya görüşmek üzere…
