Ölümü hatırlamak, nimetmiş meğer
Son değil, diri kalmakmış meğer
Derin bir tefekkürle düşünürsek eğer
Dünya o zaman, yaşamaya değer
Ölüm ölümsüzlüğe, inanmanın adı
Kabir sonsuzluğa, açılan son kapı
Ölümü unutmamak, Dünya’nın tadı
Yaşamak güzel, yaşlanmaya değer
İnansan da inanmasan da ölüm hak
İnsan ol, sonra öl, bari ölme korkak
Şikayet etme, karanlığa bir mum yak
İyi ki varsın, seninle yaşamaya değer
O zaman, sen ölsen de yok olmazsın
Her zaman kalbimizde unutulmazsın
Her doğan bebekle, yeniden doğarsın
Hak için yaşa, yaşlanmaya değer
Unutursak, ne hak bilinir nede hukuk
Yok olur zihinlerden, ilahi yolculuk
Bu yüzden kan akıtılıyor, oluk oluk
Ölmeden ölmek gerekiyormuş meğer
Tamda gelmişiz, sanki bu zamana
Gerek duyulmuyor gibi imana
Değer veriliyor mu ders veren ihtiyara
Bize gelince anlarmışız meğer
Ölümden önce ihtiyarlık unutulmuş
Dünya sevgisiyle insanlık uyutulmuş
Beyin işgal edilmiş, sevgi kurutulmuş
Ölümü yok olmak, sanmazsak eğer
O zaman Dünya, yaşamaya değer.
