Ağrısı, sızısı olan; derdi, kederi bulunan huzursuz olur. Gündüzü tarumardır. Gecesi ise sancılı ve uykusuz geçer. Dert insanı uyutmaz. Uyku insanı dinlendirmez. İnsanoğlu için hal böyleyken toplumlar için farklı değildir. Her toplum canlı bir organizma gibidir.
Her geçen gün bunun nişaneleri olan olayları müşahede ediyoruz çevremizde. Özel hayatlardaki çatlaklar yavaş yavaş toplumun geneline sirayet ediyor. Bu bana alemlere rahmet Peygamber Efendimizin bir hadisini hatırlatıyor.
Numân b. Beşir’den (r.a.) rivayet edildiğine göre, Rasûlullah (s.a.v.) bir gün ashabına şöyle buyurur “Mü’minler birbirlerini sevmekte, birbirlerine acımakta ve birbirlerini korumakta bir vücuda benzerler. Vücudun bir uzvu hasta olduğu zaman, diğer uzuvlar da bu sebeple uykusuzluğa ve ateşli hastalığa (hummaya) tutulurlar.” (Buhârî, Edeb 27)
Vücudumuz nasıl mükemmel bir denge ve ahenk içerisinde işleyen bütünlük arz ediyorsa içinde yaşadığımız toplumlar da aynı şekilde değerlendirebileceğimiz bağlar söz konusudur.
Kopmayan bağlar!
Kopmaması gereken, daha doğru ifadeyle koparılmaması gereken bağlar!
Çünkü bu yapıyı oluşturan da, inşa eden de, ayakta tutması gereken de insandır.
Uykusuz kalan ve bundan dolayı huzursuz olan bir toplumun sancıları var soluduğumuz havada!
Hummaya tutulmuş bir ümmet olmuşuz ne yazık ki!
Hastalığın sebepleri neler mi?
Merhametin kaybı, güvenin sarsılması, komşuluğun tükenmesi, kardeşliğin unutulması, sevginin değersizleşmesi, vefanın kaybolması, şükürsüzlüğün artması…..
Oysa sağlam bir toplumun organizması merhamet, sevgi, saygı, kardeşlik, sadakat, vefa, adalet gibi güçlü direkler üzerinde hayat bulur. Bunlardan birinin yara alamsı veya yokluğu bütün vücuda zarar verir.
Toplumsal hastalıklardan korunmak adına her şeyden önce toplumun fertleri arasındaki birlik, beraberlik, dayanışma gibi hasletlerin hasta edilmemesi, muhafaza edilmesi gerekir. Enaniyet ve bencillik ile değil empati ile yol alan bireyleri yetiştirmek gerekir. Sevgili Peygamberimiz bu konuda da yol gösterir bize ve şöyle buyurur.
“Müslüman, Müslümanın kardeşidir. Ona zulmetmez, haksızlık yapmaz, onu düşmana teslim etmez. Müslüman kardeşinin ihtiyacını gideren kimsenin Allah da ihtiyacını giderir. Kim bir müslümandan bir sıkıntıyı giderirse, Allah Teâlâ o kimsenin kıyamet günündeki sıkıntılarından birini giderir. Kim bir müslümanın ayıp ve kusurunu örterse, Allah da o kimsenin ayıp ve kusurunu örter.” (Buhârî, Mezâlim 3)
Çünkü Müslümanlar kardeştir. Kardeş kardeşinin iyiliğini düşünür. Onun derdi ile dertlenir. Deva olabilmek ve bulabilmek için gayret eder. Merhem bulur veya olur.
Yıkmaz, yapar; sövmez, sever; dağıtmaz, toparlar; hor görmez, ülfet eder; buğz etmez, affeder; ta’n etmez, dua eder…
Bilir ki içinde yaşadığı toplum onundur, ondan da hesaba çekilecektir.
Bu yüzden hastalık sebebi değil afiyet vesilesi olmak için yaşar.
