O ben miyim, dede denilen çocuk
Yetmişe dayanmış ömrüm, ne de çabuk
Al bastonunu diyorlar.
Hala duruyor, elimdeki çubuk
Deli taylar gibiydim, duruldum
Arkadaş olarak çocukları buldum
Koş dede, koş diyorlar
Oynadım biraz, çok yoruldum
İçimden koşup, sarılmak geliyor
Bilmem ki, ayaklarım ne diyor
Aç kollarını, deden geliyor
Demek ki gönül, hiç eskimiyor
Üç beş adım, anca attım
Ruhum diri, bedeni erittim
Pamuk dede oldum artık ben
Şükür dedeliği kabul ettim
Meğer her yaşın güzelliği varmış
İnsan, kabullenince bilirmiş
Dünyayı sırtından atar
Çocuk olur, çocuklarla eğlenirmiş.
Bir gün gel diyecekler biliyorum
Dönüp geçmişime gülüyorum
Şükreden halimi seviyorum
Cennetin kapısında çocuklar bekleyecekmiş
Demek ki dünya çocukların
Çalışmak emek hep onların
Gereği yok kimseye sormanın
Allah rızası çocuklarınmış.
Tükürürüz bozuldu gençlik diye
Nereden geldik gidiyoruz nereye
Soracak Rabbim ne getirdin diye
Tükürükten başka kalmamış.
Geçin aynaya kendinize tükürün
İçinizdeki edepsizliği öldürün
Ömür boyu bir çocuk bir yetim güldürün
Kurtulmak için başka çare kalmamış.
