Fiziksel engeli olan bir insanın yaşadığı sıkıntıların farkına kolaylıkla varılabilir. Çocuğunun karnını doyuramayan bir annenin muhtaç durumda olduğu hususunda da hemfikir olmayan yoktur. Ama bu kişilerin dışında bir de yaşadıklarından kimsenin haberinin olmadığı, hatta toplumun, bazılarına da kınayarak ve düşmanca baktığı; ama gerçekte mazlum ve mağdur durumda olan kimseler de yok değildir. Mesela geleneksel olarak tepki duyulan soylular ve güçlüler hakkında olumsuz konuşmak oldukça kolaydır ama o kimselerin Ekim Devrimi, Haiti Devrimi ve benzeri olayların sonunda yaşadıkları korkunç kabuslar ne olacak? İnsanoğlu, sadece görebildiği kısmıyla yorum yapıyor ve bunun sonucunda da tamamını görebildiği takdirde asla almayacağı kararları alabiliyor. ABD’de zencilerin yaşadığı ırkçılığı hepimiz biliyoruz. Peki fakir beyazların durumuna neden kimse eğilmiyor? Osmanlı dizileri sayesinde, herkesin hayalini kuracağı hayatlar yaşadıklarını zannettiğimiz şehzadelerin aslında bir kabusu yaşadıklarını çarpıcı bir biçimde görebiliyoruz. Bu diziler olmasa onların hakkında ne düşünürdük peki?
Birbirimizi tanımıyoruz. Hiç tanışmadık. 2 boyutlu birisinin çizginin arkasını görememesi gibi biz de duvarların arkasını göremiyor ve duyamıyoruz. Çok kolay yargılıyor, çok kolay kararlar alabiliyoruz. Bir amerikan yerlisi atasözü ‘benim ayakkabılarımla yürüdün mü’ der. Yardıma gerçekten ihtiyacı olanlardan pek çoğunu görmekte oldukça zorlanabiliriz. Buna karşın aynı şekilde aslında yardıma hiç de ihtiyacı olmayan pek çok kimse de kendini ihtiyaç sahibiymiş gibi gösterebiliyor. Ve maalesef realitede yardıma hiç de ihtiyacı olmayan pek çokları ciddi yardımlar görebilirken gerçekten muhtaç olan pek çok kimse de gerçekten ihtiyacı olan yardımlardan zerresini alamadığı gibi, bazı durumlarda kınanabiliyor ve yargılanabiliyor bile. Çünkü önyargılıyız. Çünkü bilmiyor olmamıza rağmen bildiğimizi zannederek çok kolay karar alabiliyoruz. Ve çok kolay yargılayabiliyoruz. Ve daha pek çok sebeb sayılabilir. Resmin bütününü görebilsek, pek çok yaptığımız şeyden ve aldığımız karardan rahatsız olacak ve hatta ‘bunu ben mi yaptım’ diyeceğiz ama her durumda resmin tamamını görebilmek için doğaüstü güçlere sahip olmak gereklidir çünkü duvarların arkasını göremiyoruz ve kalpleri de okuyamıyoruz. Gene de elimizden gelenin en iyisini yapmak için azami çaba göstermeliyiz.
Gerçekten yardıma ve desteklenmeye muhtaç pek çokları var. Ama ne kadarını görebiliyoruz? Ne kadarını görmeyi başarabiliyoruz? Belki de kınadığımız, hatta lanetlediğimiz birinin, resmin tamamını görebildiğimiz takdirde aslında gerçek mazlum ve mağdur olduğu gerçeği ile de karşı karşıya kalabiliriz. Ama görebilir miyiz? Görebilirsek de ne kadarını görebiliriz? Ne kadarını görebilme şansımız olur?
Acele karar vermeyelim. Geri dönüşü olmayan bir kararı vermek çok kolay olabilir; ama ya aslında hatalı bir kararsa? Belki çok sonraları farkına varabiliriz; belki de farkına varmaya ömrümüz yetmeyecek…
Bir gün bir anne, bebeğinin beşiğinin başında ağzı kanlı bir gelincik görür. Anne, gelinciği oracıkta öldürür. Sonra bir bakar ki bebek sapasağlam ve meğerse o gelincik aslında bebeğe zarar vermek isteyen bir yılanı öldürmüş. Ama bir kere o gelinciği öldürdün! Ne suçu vardı; üstelik de sana iyilik etmişti?
Ben ise şu anda o gelinciklerin duymadığımız sesi olmaya çalışıyorum; ve daha başka nicelerinin…
Düşünün ve sorgulayın! Göremediklerinizin var olduğunu da asla unutmayın…
